Ronde 1!

Ten eerste allen een heel gelukkig 2014 gewenst.

Tweede kerstdag zijn we s’ochtends bijtijds vertrokken en richting het zuiden gereden. Het weer was niet zo denderend, heel de dag miezer en mistig. Vanuit Dunedin eerst naar Kaka- en Nugget Point. Met name Nugget Point heeft een heel bijzonder zicht. De mist en regen gaf hier echt een extra dimensie aan. Vervolgens de Catlins in. Het is net alsof je in een heel ander land terecht komt. Het is net een regenwoud. De McLeans Falls (watervallen) waren door de regen erg krachtig. We hebben geslapen in een hostel vlakbij Curio bay. S’avonds zijn we nog naar Curio bay gereden en hier dan eindelijk twee pinguins gezien.

De volgende dag was het weer wat beter en zijn we begonnen met een wandeling bij Purakanui. Eerst een stuk door het woud, vervolgens over een stuk gras en daarna strand. Erg afwisselend. Hebben een hoop Paua’s gevonden (gekleurde schelpen). Inmiddels was het weer flink opgeklaard en zijn we naar Purpoise Bay gereden. Terwijl we onze jassen aantrokken zagen we de dolfijnen al in het water spelen. Dus een hele tijd op de rotsen gezeten en naar de Hector Dolphins gekeken. Dit zijn de kleinste en meest zeldzame dolfijnen ter wereld. In de namiddag doorgereden via een onverharde weg naar Invergargill. Tentje opgezet op een camping met een grote trampoline. En daar hebben we natuurlijk even gebruik van gemaakt. S’avonds naar Invergargill gereden om wat te drinken en onderweg bedachten dat het wel leuk was om de zonsondergang te kijken. Er zijn niet zoveel stranden aan de westkust die kans is er niet zo vaak. Dus die kant opgereden en zo met de auto het strand opgereden, schijnt hier heel normaal te zijn.

Naar Manapouri
Vanuit Invergargill rustig aan naar Manapouri gereden. Mooie weg langs de kust en prachtig weer! Zodra we weer richting het noorden gingen namen we de afslag naar Lake Haurako. Hier even een boterham met pindakaas gegeten onder het genot van een adembenemend uitzicht. Inmiddels was het echt flink heet en hebben we in de stikhitte ons tentje opgezet. Het had trouwens niet veel geschild of ik was naar een andere camping gereden. De camping eigenaresse van een jaar of 70 liep ons even te vertellen dat we in Nederland alleen maar vervuiling hebben en dat de zon bij ons paars is. Raar mens. Deed ons een beetje denken aan de oma-tje uit de film The Incredibles. S’middags naar Te Anau en gezwommen in Lake Manapouri. Ohja en s’avond nog een hapje gegeten in Te Anau. Drukke dag eigelijk nu ik het zo lees.

Doubtfull Sound.
Eigelijk heeft het niet zoveel zin hier iets over te typen. Want het is onbeschrijvelijk mooi. We hebben een cruise-bus-cruise gedaan. Dus Lake Manapouri overgevaren, bergpas overgestoken met de bus en dan een drie uur durende cruise over Doubtfull Sound. Het langste fjord van NZ. Belachelijk mooi gebied, en gelukkig weer prachtig weer. Omdat de condities zo goed waren zijn we helemaal doorgevaren tot op zee. Dit kan door de het onstuimige zee maar 5-6x per jaar, dus we hadden enorm geluk. We hebben dus op hetzelfde stuk gevaren als Captain Cook in 1700 zoveel. Terwijl hij Nieuw-Zeeland ontdekte besloot hij dat hij het fjord niet in durfte te varen omdat hij Doubtfull was of dat hij er weer wel uit zou kunnen zeilen. (Doubtfull betekent iets zoals betwijfelen Oma). Dus mister Cook heeft Doubtfull Sound overgeslagen, pussie, wij niet!. Op de weg terug een zeehonden kolonie, pinguins & dolfijnen gezien. De dolfijnen zwommen en sprongen met de boot mee, een prachtig gezicht! Verbazingwekkend hoe groot die apparaten zijn en hoe snel ze kunnen zwemmen. S’middagas nog een bommetje gemaakt in het meer en daarna gaan schuilen voor een enorme stortbui. Dat was te verwachten want in Fjordland valt ongeveer 8000mm regen per jaar, ter vergelijk Londen is +/- 750mm.

Milford Sound
Volgende dag een lange autorit gemaakt met voldoende stops en loopjes. Van Manapouri naar Te Anau, door naar Milford. Onderweg oa. gestopt bij Mirror Lakes, Lake Gunn, The Devide en Gunns Camp. Dat laatste is eigelijk helemaal niet leuk. Eigelijk is dat en harstikke zielig verhaal. (Thijs en ik zijn door onze ouders opgesloten op een camping vol met Sandfly’s, midden in de rimboe, honderden km-ers afgezonderd van de bewoonde wereld op oudjaars avond. Dat kan toch niet. Dat heeft me heel mijn jeugd achtervolgd.) Dus maar snel door gereden naar een stel watervallen een eindje verderop. Door naar Milford, was niet zo bijzonder want we hadden Doubtfull al gezien en daarnaast was het erg mistig. Terug naar Te Anau, door naar Kingston met het idee daar te slapen. Helaas alles vol, alle volgende slaapplekken ook. Uiteindelijk om half 11 een plek gevonden op een parkeerplaats van een camping. Opzich een prima stekkie.

Oudjaarsdag
Terug naar Dunedin, op het gemakkie natuurlijk. We wilde nog een shortcut nemen maar dat bleek 60km lang onverharde weg te zijn. Duurde wat langer maar was wel leuk. Terug in Dundedin nog een duik genomen bij St. Clair want Lau wilde graag Oud & Nieuw in d’r bikini vieren. Dus dat gedaan. S’avond de stad in geweest, vuurwerk gekeken en drankje gedaan. Was harstikke gezellig. Ohja, en Piet had oliebollen gebakken, lekkur!

Nieuwjaarsdag
Vandaag een eind gezeild in de baai hier voor het huis. Naar Portobello en weer terug. Verder eigelijk niet zo bijster veel bijzonders gedaan vandaag. Beetje gechilled enzo. Prima dagje.

Morgen zullen we zien wat de week ons verder brengt. Rustig aan plannen maken voor de volgende rondreis en in de tussentijd hier in de buurt ons zelf vermaken. Maar dat moet geen problem zijn.

Overigens heb ik me zitten verbazen over al die Jappanners & Chinezen die hier rond lopen. Wat een tuig is dat. Er komen op sommige plaatsen busladingen vol aan. Dan sprinten ze allemaal als een stel hamsters uit die bus en gaan ze al seen gek foto’s lopen maken. Maar niet zomaar foto’s. Er gaan er minimaal twee om elkaar heen hangen, dan gaat die ander die de foto maakt ongeveer op z’n buik liggen of doet een handstand en maakt dan 67 foto’s. 67 dezelfde foto’s. En dan wisselen ze en gaan de volgende twee. Slaat helemaal nergens op. En het liefst maken ze die foto’s met hun Ipad. Ik begrijp ook niet dat ze altijd zelf op die foto moeten, al die foto’s verpest.

Gegroet!